Што уште постои таму?

Чувство на студена алиенација, безвременско и беспросторно постоење во момент кој посакуваш да не заврши или барем да се повторува до бескрај.
Идиократско самосожалување и лажна надеж на постојан дофат на фантазијата.
Имагинарна рационалност која постои на граница на спознанието, со или без логика на разумот.


...."Патиштата се приближуваат,
распространети сме во далечина,
но не сме заедно"....

Беспредметна самодоверба, за која откако ја одживееме, сваќаме колку е непотребна...