Ехо на едно минато, одглас на еден поминат живот

Post-festum...

Или за оние работи кои не можеш да ги допреш а ти го менуваат животот...

Име кое не запира...

Она што било вистинско, останува засекогаш врежано во колективната меморија на оние кои биле дел од приказната.

Вистината боли...

Овој глас е жив сведок...

НИЕ постоиме....

Македонија постои...

Браздите горат со сиот свој немир, со целата своја брановитост...

Една бразда-една солза, за она што можеше да стане, а не било...

Само ретката борова шума и сувите лисја останаа да паметат, за она нашето по кое газевме...

На самракот од твојата младост.

Ехо се слуша од небиднина, од гласови на непознати сенки надвиснати над твоето тело и твоето битие...

Како само човек да го материјализира она што не може да го допре?

Низ спомен?

Во сон?

Оваа приказна нема крај...

Се додека сонцето изгрева над Македонија.

Низ звукот на времето и дадениот збор во животот полн со милозвук за една младост...

Вечна и неизвалкана...

Пензија?

Хммм...

Пензија за еден младешки повик за вечност низ љубов...

Љубов за сопствен белег на таа вечност...

Иако е малку, сепак благодарам...