Сакаква политичка комбинаторика во персонални решенија, мора и треба да биде првенствено од интерес на селото, градот, општината, регионот и државата, под чие што знаме опстојува одреден политички ентитет.
На Македонците не им треба поделеноста и сегментираноста на политичките партии. Во недостиг на доследни демократски практики таа е само инструмент за превласт на една група над друга во услови на немоќ и демократски капацитет на заедницата во целост.
Ти си само дух кој што придвижува коски на еден скелет облечен во месо, создаден од ѕвездена прашина, возејки се на карпа која што плута низ вселената.
Понекогаш многу често максимата "Правам се што можам што е во моја моќ..." не е единствено доволна за креирање на неопходните промени на подобро во едно општество во било која смисла на зборот.
Freeeeeedom!
Извика револуционерот пред да му го одземат животот...
Тоа го слушнаа и видоа многумина како него и посакаа и они да бидат на негово место...
Не да го загубат животот, туку да му покажат на светот дека сакаат да живеат во слобода...
Ајде сите заедно да создадеме деполитаризирана тампон зона во македонското општество, во која владеат закономерностите на науката, уметноста, моралот, разумот...
На Македонците не им треба поделеноста на политичките партии. Таа е само инструмент за превласт на една група над друга во услови на немоќ и демократски капацитет на заедницата во целост. На Македонија и треба обединетост на Македонскиот народ!
Таа обединетост не се постигнува со борба, туку со љубов, почит, толеранција и меѓусебна комуникација. Од тука започнува приказната за долготрајна благосостојба за опстанок и постоење.
Во овој обичен и вообичаен момент поради ненадејна дрскост кон самиот себе сакам да истакнам дека Делчево е мал и провинциски град со рурални навики за живот од памтивек до денеска.
Оваа првична моја лична поразителна квалификација ја базирам пред се на мојата лична немоќ да видам нешто поразлично од нејзе, во услови на "громогласна" потиштеност на најисточниот град во Македонија.
Доколку мислевте дека знаете се за добар трилер филм и на кој начин истиот можете да седнете и да го изгледате за ваше лично задоволство, сето тоа што сте го знаеле, можете да го завиткате во пластична тоалет хартија и да го фрлите во најблиската ментална болница за да биде запалено во крематориумот, од кој никој жив не излегол.
"Mulholand drive" или "Булеварот на ѕвездите" е авторски филм на (според мене) кумот на филмската перверзија во нејзината нај пародична форма на егзистирање и перцепција.
Дејвид Линч на еден субкултурен начин преку ова свое мајсторско дело успева да допре до врвот на светската мејнстрим филмска публика, иако е дискутабилна таа негова намера, колку и да сакаме да мислиме дека фимовите се прават за да бидат погледнати од одредена целна публика.
Целиот филм наликува на мноштво од сцени, кои со својата целовитост создаваат еден комплексен збир пред се на љубовна приказна со судбински предзнак на детерминираност, општествена условеност, карактерна збунетост и измешаност, уметничко-стилизирачка форма на израз со предиспозиции на мјузикл....
Филм внатре во филмот, сон во сонот, реалност надвор од самата себе... На моменти страшен фаталистички лајт мотив на широко присутно чувство на загрозеност, себепреиспитување и потреба од конфирмација на сопствениот идентитет на личноста.
Дејствието на филмот започнува како сон, за да заврши со нечија смрт. Она што на почетокот се чини девствена наивност, на крај завршува со чувство на вина која завршува трагично, во хаосот на сопствената бојазност од неуспех и промашено чувство на припадност, предизвикано од љубовта кон сопствената естетска фигура на полност.
Во филмот исто така е застапен своевиден револт на авторот од медиокритетските вредности во кои е забегана целокупната филмска индустрија, илустрирајки ги на перфектно суптилен начин и причинителите за ваквите состојби. Невидливите мајстори на контролата и манипулацијата, без разлика на цената во механизмот на парите наоѓаат своја поткрепа во плашливоста и неодлучноста на носителите на уметничкиот израз, притоа не срамејќи се да уценуваат, да се закануваат и да убијат ако треба...
Потоштеноста на индивидуалецот, без разлика на неговата енергија, решителност и младешки соништа, неминовно завршува како жртва во челуста на општествените норми независно на нивната оправданост и целисходност.
И на крај без разлика што филмот претставува своевиден мозаик на фрагментирани парчиња, по нивното гледање од страна на гледачот, остануваат многу дилеми неодговорени, неразјаснети и под знак прашалник.
Од лична перспектива како гледач би можел да кажам дека станува збор за филм кој по првото негово гледање ме направи толку немоќен што ме тераше да пцујам, колнам, удирам во предмети, кршам. Впрочем како и целокупната публика што заедно со мене излегуваше од некогашното кино "Култура" во Скопје. Многумина останаа вчудоневидени од дрскоста, уште повеќе беа запрепастени од парадоксалноста на сценариото, во глобала сите негодуваа, а многу малкумина посакаа овој фим повторно да го погледнат. Помеѓу овие последните сум и јас (вашиот рецензент) кој со нетрпеливост го чекаше пиратското издание на филмот на VHS касета.
Не знам дали еротските свени во филмот се во функција на неговата популаризација или напротив.... Но сепак овие сцени сами по себе се далеку повпечатливи од мноштвото банални разголувања на филмските актери/ки... Во спој со целокупната парадоксалност на филмот, разголеноста на главните ликови (Наоми Вотс и Лаура Хардинг) е само капка во океанот на патетичност и незначајна маленкост на душата на поединецот и неговата идеализирачка форма на оправданост за своето постоење, изразена преку поимот љубов.
Пишувајќи за филмот од денешна дистанца на временска детерминираност, забележувам дека имам многу што да кажам за истиот... Притоа јазикот кој го користам е невообичаен дури и за мене, како рецензент...
Не е едноставно да се објасни сцената кога еден случајно избран каубој под оскудноста на една единствена светилка на крајот од кој знае каде, се обидува да стави разум во нештата онаму каде истиот е непотребен.
Моќтта на театарот отсекогаш била и ќе биде способна да го менува карактерот на современието кое го живееме. Самиот Дејвид Линч тоа маестрално го портретира во моеби една од најсилните свени некогаш прикажани на филмското платно, едноставно преку зборот "Силенцио"....
Затоа само би рекол, не одолговлекувајте.... Не калкулирајте со својата немоќ за спознание на вистинските "Вас"...
Секој од нас сам си го трасира сопствениот "Булевар на ѕвездите"...
Погледајте го филмот, не очекувајте премногу, затоа што можете да "заглавите" онаму каде што пред вас никој жив не претстојувал....
Погледнете ја изјавата на самиот Дејвид Линч која е објавена за јавноста во рамки на Јапонската верзија на ДВД изданието на филмот во 2001 година:
Во напорите за сузбивање на сето зло (реално и имагинарно) потребно е да се анулира можноста за појава на хаотично-еволутивна генерична развојна фаза во временски детерминирана дистанца, на ново потенцијално зло кое само од себе би се мултиплицирало хранејќи се од сопствениот страв, ограниченост и непредвидливост.
Чувство на студена алиенација, безвременско и беспросторно постоење во момент кој посакуваш да не заврши или барем да се повторува до бескрај.
Идиократско самосожалување и лажна надеж на постојан дофат на фантазијата.
Имагинарна рационалност која постои на граница на спознанието, со или без логика на разумот.
Чудна работа е кога сватиш дека зборовите што некогаш одамна си ги говорел, заедно со навиките што си ги практикувал, филозофијата со која си мудрувал во твоите најинтимни моменти, почнуваат да стануваат секојдневие дури и на оние кои многу не ги разбирале ваквите твои манифестации на постоење.
This night i received in inbox the most inspiring sentence I have ever heard in my life by now, so I will share it with all my friends and their friends....
Текстот е напишан пред точно една година.... Фрагмент: "Меѓусебната поделеност, отсекогаш била најголемиот непријател на концептот наречен Македонија! "... Што да кажам сега во моментот дополнително, ќе биде премалку....
Во услови на "бомбардирање" на јавноста со информации од секаков карактер и обем, многу тешко е на поединец да допре до суштината на објективната слика за постоењето на нештата.
