Во напорите за сузбивање на сето зло (реално и имагинарно) потребно е да се анулира можноста за појава на хаотично-еволутивна генерична развојна фаза во временски детерминирана дистанца, на ново потенцијално зло кое само од себе би се мултиплицирало хранејќи се од сопствениот страв, ограниченост и непредвидливост.
Создавањето на нови монструми во перцепцијата на постојните општествени односи уништувајки ги постојните, продуцира загуби на општо прифатените вредности на духовно и материјално ниво, во кои минатото е попривлечно за живеење од иднината! На овој начин забеганоста на исполнетоста и самобендисаноста допринесува за пропаст и деградација на личноста која наместо да расне, започнува да старее, во синџирот на еволутивниот поредок и предодреденост.
Читајки ја историјата на интегритетскиот развој, секогаш било дискутабилно, што е добро а што е лошо.
Од каде започнува вистината и каде лагата ја поматува сопствената оправданост на постоење?
Дали јазичната детерминираност на поимање за суштината на нештата, внесува дополнително-лажна перспектива за неспособноста на нејзино идентитетско спознавање?
До кога со ограничено знаење ќе се бориме против незнањето?
Зошто воопшто пристапуваме на рамка закачена на ѕид за да ја погледнеме сликата која и покрај богатството на својот уметнички и иновативен израз не е доволно голема за допир до апсолутната вистина над се што едноставно е?
