Прегрнувајки го во целост небото, над она што значи секојдневие...
Само за еден момент на бесконечност. припомнувајки си за светлината во твоите очи.
Молчешкум, без зборови....
Нежно покрај топлиот дом во срцето на гласноста создадена од штура смеа.
Таму некаде заедно со светлината на истиот тој поглед и звукот на животот исткаен од шепотот на срцето....
Од памтивек, генерации пред мене...
За генерациите што доаѓаат.
Цело минато во прегратка на судбината, вплотена во телото на едно необјаснивото чувство на постоење...
За првпат и покрај се...
Тогаш кога домот ќе се врати дома...
А надешта ќе се претвори во исполнет сон.
No comments:
Post a Comment