Дали знаеш?
Кога боли, небото е темно.
Облаци се губат, та маглата се крева.
Сува студ покрај мојата река,
е само приказ на ланската слика.
Слика без рамка,
онаква каква што ја искинав на парчиња,
од кои наѕираше твојата насмевка...
тогаш кога беше среќна...
Истата таа слика,
која ти ја плени,
со твоето срце,
и махагони бојата на твојата младост.
Се надевам дека не ти пречи,
што ми будиш инспирација.
Ти тоа отсекогаш беше,
иако наивно, на моменти и трапаво....
Абе мече... Хм...
Ти благодарам, ми даде цел, ме поврати во живот...
По патеките на зборот,
и вечната умисла за креација на искреност.
Бескрајна книга ке напишам,
само за твојот поглед...
Кој морам да признам, не ми фали...
Зошто тој стана тетоважа на мојата душа.
No comments:
Post a Comment